- Doğumdan sonra sakince yattığı birkaç saat için “pek ağlayan bir çocuk olmayacak galiba” gibi saçma bir cümle kurduktan beş gün sonra kolik bir bebekle tanıştığım için
- Üç aylıkken, gece sadece üç kez kalkarak geçirdiği günler için; kolik geçti, uyku işi düzene oturdu, gördünüz mü” teşhisini(!) koymamdan bir ay sonra, iki yaşına gelene dek neredeyse saat başı uyandığı ve halen bazı geceler deliksiz uyumadığı için
- “Bugün pek ağlamadı, tatlı tatlı oynadık” dedikten bir saat sonra beni buhrana sokan ağlama krizlerine girdiği için
- Ek gıdaya ilk geçiş döneminde besinlerle yeni tanışma heyecanını tamamen yanlış anlayıp “ay ne güzel yiyor, minik tosuncuğum” diye alkış tuttuktan birkaç hafta sonra, kaşık gelince ağzını kapamayı öğrendiği, yedirmek için neredeyse bi’ amuda kalkmadığım kaldığı için
- Uyku eğitimine henüz dört aylıkken başlayarak, yatağında uyutmayı öğrettiğim için kendimi ayakta alkışlayacak duruma gelip, bir yaşından sonra ayağımda sallayarak ancak uyutabildiğim için
- Gündüz uykusuna yatırdığımda, “ooo bugün çok yoruldu, en az iki saat uyur” tahmininde bulunduktan kırk dakika sonra ağlaya zırlaya uyandığı için
- “Büyüdükçe işler kolaylaşıyor; kucakta taşımak, sürekli emzirmek gerekmeyecek, bu kadar sık ağlamayacak, yok yok kesin daha kolay” dedikten sonra henüz BİR yaşında iken İKİ YAŞ sendromuyla tanışıp söylediklerimi aynen geri yuttuğum için
- “Neyse ki yaz geliyor, kış dönemi kadar hastalanmayacak” dedikten üç gün sonra soluğu hastanede aldığımız için
- İlk yaz tatilinin bir yaşına denk gelmesine “bak ne güzel hem ek gıda almayacak, hem de yürümüş olacak, bu tatil rahat geçer” kalp kalp kalp modunda sevindikten sonra, gittiğimiz tüm tatil beldelerinde bizi arkasından hunharca koşturduğu için
- “Yatağına alıştı bak, şükür ki bütün gece yanımızda yatmıyor” söylemimden iki gün sonraki gece yatağından kalkıp yanımızda yattığı ve beni içeriye postaladığı için
- Geceleri gözü kapalı çığlık çığlığa uyanarak yaşadığımız Gece Terörü vakasını atlattığını sandığım an çenemi tutamayıp “bitti galiba, tabi canım anne-baba o esnada sakin kalmalı” nutuklarını çektikten bir sonraki gece attığı çığlıklarla yatağımdan zıpladığım için
- “Evde çok ağlıyor ama dışarıda pusetinde sakin sakin gezebiliyoruz, çocuklar dışarıda rahat eder, azizim” önermemden birkaç ay sonra, pusetinde bağlanmış kemerinden dahi çıkarak ve yerlere yatıp ağlayarak, dışarıya çıkma eylemini bir güreş müsabakasına dönüştürdüğü için
ve ben ne zaman güzel giden gelişmelerden bahsetsem, hemen akabinde tam aksi durumu hasıl olduğu için…
ve adeta kendi çocuğuma nazar değdirdiğim için…
ve şom çenemle olayları tersine döndürebilme becerisine sahip olduğum için…
ve yaşananlardan ders almayıp bik bik yorum yaptığım için…
ağzıma kürekle vurun benim…
Nokta.
Foto: Pixabay.com
Siz de fikrinizi belirtin