Kaç kardeşi olduğu sorusuna tek çocuk cevabı veren çocuklardan biriyim ben…
Hani kardeşi olmadığını öğrendiğinizde, birçoğunuzun bize kusurluymuş gibi burun kıvırarak baktığınız çocuklardan…
Olgun davrananları tenzih ediyorum…
Fakat genel geçer tepkilerin seyrinin bu şekilde olduğunu üzülerek belirtiyorum.
Toplumun yapıştırdığı onlarca etiketten bir tanesi insanın bir kardeşinin olması, aksini savunan?
Nasıl ki belirli bir yaşa gelip evlenmemiş ya da çocuk sahibi olmamış olmak affedilemez bir eksiklik ise, bir kardeşinin olmaması da bir o kadar yarım bir durum bazılarınca…
Üstelik evlenmek ya da çocuk sahibi olmak kısmen kişinin kendi seçimlerinden oluşurken , bir kardeşinin olmaması yüzde doksandokuz ebeveyn seçiminden kaynaklanan bir durumdur.
Buna rağmen sanki bu duruma siz sebep olmuşsunuz gibi tavırlarla karşılaşırsınız zaman zaman…
Birçoğu öncelikle size zavallı muamelesi çeker, vah vahlarla başlayan konuşmanın girizgahı, yazık yazıklarla sonlanır.
Acıma sözcükleri ardı ardına sıralanır. Olmayan bir kardeşi etme kemiğe büründürerek, ölüp gitmiş ve siz de yapayalnız kalmışsınız psikolojisine girmeniz için uğraşılır.
Daha aklınızın sarmaya başladığı ufak tefek yaşlardan bu tarz sorulara ve arkasından gelecek tepkilere maruz kalırsınız.
En sık görülen tepkilerden birisi, önce muhteşem abartılı bir şaşkınlık, arkasından gelen “Aaa, kardeşsiz olmaz amaaaa” cümlesidir.
Kardeşsiz de oluyor sevgili insanlar…
Oluyor ki bugünlere kadar geldik şükürler olsun…
Bu söylemlere girişen pekçoğunuzun kardeşi olduğuna göre, bir kardeşinin olmamasının ne demek olduğunu bilmediğinizi düşünüyorum.
Öncelikle kendimden betimleyerek devam edeyim, kardeşim olmadığı konusunda bir eksiklik hissetmediğini söylesem yalan söylemiş olurdum.
Lakin bu daha çok merakla karışık bir duygu…
Bir de Allah korusun ama anne – babayı kaybetmiş olmaktır asıl buruk yaşanan eksiklik çünkü bir çocuk, gelişimi gereği hem anne hem de bir babaya ihtiyaç duyar.
Kendimden de bilirim ki çok fedakar bir anneniz de olsa, bir babanın yerini tutamaz..
Ki tersi için de aynı durum geçerlidir…
Velakin, anne – baba yokluğu gibi bir yokluk değildir kardeş yokluğu… En azından benim için böyle oldu…
Bir de, en hassas olduğum konulardan birisi…
Bir insanın paylaşmayı bilmesi, şımarık ve bencil olmamayı öğrenmesi için kardeşe ihtiyacı yoktur. Bu durum daha çok ailenin size vereceği eğitimle ilgili bir durumdur.
Az sonra yazacağım cümleyi, bir böbürlenme aracı olarak değil tamamen durum tespiti için kuracağım. Geçmişte tanıştığım insanlardan “tek çocuk olduğunu anlamamıştık çünkü sen hiç de bencil /şımarık birisi değilsin” cümlelerini duymuşluğum oldu.
Ben de hayretle karşılamıştım bu söylemi…
Hiç bir çocuk bencil ya da şımarık doğmaz… Bunlar malumunuz sonradan gelişen özellikler…
Dünyada bu özelliklere sahip milyonlarca insanın hiçbirisinin tek çocuk olduğunu söylemeyezsiniz, öyle değil mi?
Bu nedenle çok rica ederim, tek çocuk olan kişilerin doğrudan bencil ya da şımarık olacağı düşüncesinden sıyrılın…
İllaki savınızı doğruladığını gördüğünüz örnekler olmuştur ancak insanı insan yapan iyi ya da kötü özellikler, tek bir parametreye bağlanabilecek kadar basit değiller…
Tek çocuk olanlara acımayın. Acınacak, gerçekten üzülecek bir sürü aç, kimsesiz, hasta, çaresiz çocuk var bu dünyada…Bence önce onlara odaklanalım…
Bizlere verdiğiniz tepkilerde bize kardeş yapmadıkları için ailemizi suçlamayın…
Bu ailenin kişisel tercihi olabileceği gibi, benim ailemde olduğu gibi sağlık sorunlarından ya da ailevi sorunlardan kaynaklanan durumlardan da kaynaklanabilir. Her ailenin yaşantısı, içinde bulunduğu koşullar ya da görüşleri ikinci bir çocuk için elverişli olmayabilir.
Bir kardeşi olmadığı için halihazırda üzülen çocukların da yaralarına basmayın…Sizin elinize birşey geçmeyeceği doğrudur, ancak bu çocuklar anne babalarını dahi suçlayabilir ve ailenin huzuru bozulabilir.
İkinci bir çocuğu düşünmeyen aileleri de bu kadar eleştirmeyin, onları da sürekli açıklama yapmak zorunda bırakmayın.
İkinci çocuğu düşünmedikleri için onları kötü ve bencil ebeveyn ilan etmeyin…
Biz kardeşi olmayan yani tek çocuklar, tamamlanmamış yarımlar değiliz…
Mutsuz ya da zavallı da değiliz endişeniz olmasın.
İçimiz sızlayabilir, kardeşi olanlara özenebiliriz, keşke benim de bir kardeşim olsaydı diye hayıflanabiliriz de…
Biz kardeş olmadan büyüdüğümüz için, kendi çocuğumuzu kardeşsiz büyütmek istemiyor da olabiliriz…
Amma ve lakin biz eksik değiliz…
Ben de 23 yaşında bir tek çocuğum. Tek olmak zor bir durum büyüdükçe de pek azalmıyor zorluğu bence. Aileler büyüyor herkesin yiğenleri oluyor, bir de teyze/hala olmamak ekleniyor listeye.
Ama dediğiniz gibi diğer insanların bunu kurcalamaya ve acımaya hakları yok. Bu da bir nasip işi yoktan çocuk varedecek değil hiçbir aile. Sürekli annen mi hasta, neden olmuyor, sen mi istemedin sorularıyla büyüdüm. Çok daha acımasızları da oldu. Öyle yalnız olmadığınızı, “tek” olmadığımızı söylemek istedim:)